У месячным карункамі крадком
Ловіць прывіды даліна.
На сінагогі па лампадкай
ўсміхнулася Магдаліна.
Хтосьці дзёрзкі, непакорлівы,
пазайздросціў усмешцы.
Ўспучылася бяльма вечар чорны,
І месяц - як у белай зыбкую.
Разгулялася тройка-завіруха,
пырскае пот, халодны, terpkiy,
І ніцая лещуга
Лезе да ветру на заплечкі.
Смерць у поцемках точыць брытву ...
Вунь ужо плача Магдаліна.
Спамяні маю малітву
той, хто ходзіць па далінах.
